ΣΤ:. Ησίοδος
(Κέρκυρα 1878 – Αθήνα 1951)   

Πολιτικός. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Νομικά και ακολούθησε τον δικαστικό κλάδο, ως πρωτοδίκης. Το 1907 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιταλία και Γαλλία. Επηρεάστηκε από τις φιλελεύθερες ευρωπαϊκές  ιδέες  και ρεύματα της εποχής. Επέστρεψε στην Κέρκυρα ασχολήθηκε με την πολιτική και εκλέχθηκε πρώτος βουλευτής Κερκύρας το 1910 . Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου. Συντάχτηκε με το κίνημα στο Γουδή. Διετέλεσε μέλος της Β΄ Αναθεωρητικής βουλής (1910-11), του Συντάγματος. Συνιδρυτής με τον Βενιζέλο του Φιλελεύθερου  κόμματος (1910). Εκλέχθηκε (δις)  Πρόεδρος της Βουλής με πρόταση του Ελ. Βενιζέλου (1912 και 1915).  Διαφώνησε με τον Βενιζέλο και αρνήθηκε την συμμετοχή του στην Κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης. Κράτησε πολύ μετριοπαθή στάση την περίοδο του διχασμού. Εκλέγεται πληρεξούσιος της Κερκύρας στη Δ΄ Συντακτική Συνέλευση του 1923. Κατέθεσε ως μάρτυρας υπεράσπισης, υπέρ των Εξ, στην περίφημη Δίκη μετά την Μικρασιατική καταστροφή.  Αρνήθηκε την πρωθυπουργία κατά τη δικτατορία του Θ. Παγκάλου (1925). Με την επάνοδο του Βενιζέλου συμμετέχει στην κυβέρνηση . Επανεκλέγεται υπουργός Εσωτερικών το 1929. Διαφωνεί και πάλι με τον Βενιζέλο και έκτοτε γίνεται σκληρός κριτής του. Εξελέγη αριστίδην γερουσιαστής από τα νομοθετικά σώματα (1933-35). Μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης του κράτους από τον Ι. Μεταξά  4. 8. 1936, καλείται να συμμετάσχει στη κυβέρνηση, όπου αναλαμβάνει την αντιπροεδρία, καθώς και το υπουργείο Οικονομικών για μικρό διάστημα. Παραιτήθηκε τον Ιανουάριο του 1937 επειδή διαφώνησε με τον Μεταξά.  Το 1941 ανέλαβε ως διευθύνων σύμβουλος  και συνδιοικητής στην διοίκηση της ΕΤΕ έως το 1943.  Περήφανη και ανεξάρτητη προσωπικότης. Άφησε και συγγραφικό έργο, ιστορικής αξίας για το διχασμό αλλά και άλλο οικονομικό  έργο για το νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα.