Πολιτικός           

(Αθήνα 1863 -1914)

Γόνος της Μεγάλης οικογένειας ευπατρίδων De Roma από την Σικελία που τον 16ο αιώνα έφθασαν στην Κρήτη και μετά στη Ζάκυνθο. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. Από νέος είχε ασχολήθηκε με την πολιτική και ήταν ενθουσιώδης πατριώτης. Συνελήφθη αιχμάλωτος από τις Μεγάλες δυνάμεις γιατί συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα της Κρήτης ενώ βρισκόταν σε κρατική αποστολή στην Κρήτη. Αργότερα αφέθηκε ελεύθερος . Συμμετείχε με τις τάξεις των Γαριβαλδινών στον ατυχή Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Στη μάχη του Δομοκού διακρίθηκε και του απενεμήθη ο στρ. βαθμός του Ταγματάρχη. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους 1912-13, ως αρχηγός του πολεμικού σώματος των Ερυθροχιτώνων. Μετείχε στις μάχες της Σιάτιστας, Γρεβενών, Μπιζανίου και Δρίσκου, όπου και τραυματίστηκε. Ονομάστηκε τιμητικά Συνταγματάρχης επί του πεδίου της μάχης. Στη συνέχεια έλαβε μέρος στον Βορειοηπειρωτικό αγώνα. Η πολιτική του δραστηριότης ήταν επίσης μεγάλη. Από το 1895 εκλέγεται βουλευτής Ζακύνθου αδιαλείπτως και μέχρι το 1914, εξελέγη επτά φορές. Επί κυβερνήσεως Αλ. Ζαΐμη (1896) έγινε αντιπρόεδρος της Βουλής και τον επόμενο χρόνο εξελέγη Πρόεδρος . Το 1902 έγινε υπουργός Παιδείας, το 1905 πάλι Πρόεδρος της Βουλής και το 1909 υπουργός Δικαιοσύνης