Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετά έφυγε για επιμόρφωση στο Μόναχο όπου αναγορεύθηκε διδάκτορας της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο . Επέστρεψε στην Επτάνησο και άσκησε το ιατρικό του επάγγελμα. Ασχολήθηκε όμως και με την πολιτική. Αγωνίστηκε για την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα. Το 1852 έγινε μέλος και αργότερα Πρόεδρος του Ριζοσπαστικού κόμματος (ενωτικό με την Ελλάδα) της Ιονίου Βουλής. Προσέφερε πολλές υπηρεσίες σε όλα τα απελευθερωτικά κινήματα της Ελλάδας, Ηπειρωτικό, Κρητικό και Θεσσαλικό. Μαχητικός, φιλελεύθερος και δημοκρατικός, αρθρογραφούσε άφοβα υπέρ της ανεξαρτησίας από τους Άγγλους των Ιονίων νήσων και της άνευ όρων ενσωμάτωσης με την Ελλάδα. Εξαιρετικός ρήτωρ υποστήριζε την εκπροσώπηση των Ιονίων με 102 βουλευτές.

Ήταν σύμβουλος του Όθωνα. Μετά την ένωση (1864) των Ιονίων με την Ελλάδα εκλέχτηκε πολλές φορές (9) από το 1865 έως το 1888 και Πληρεξούσιος το 1864. Υπουργοποιήθηκε επί Κουμουνδούρου το 1865 στο Εκκλησιαστικό και Παιδείας και Δικαιοσύνης 1866-67. Ο Λομβάρδος ίδρυσε και κόμμα με τον Χαρ. Τρικούπη (Πέμπτο Κόμμα). Ταξίδευε συχνά στην Ιταλία και είχε επαφές με τον Γαριβάλδη για επαναστατικές κινήσεις στην Ελλάδα. Προσχώρησε στο κόμμα και έγινε υπαρχηγός του Χαριλάου Τρικούπη και υπουργοποιήθηκε ως Υπουργός Δικαιοσύνης το 1875, υπουργός Εσωτερικών το 1880 και Εκκλησιαστικών το 1883 . Διετέλεσε επίσης Πρόεδρος της Βουλής και Σύμβουλος της Επικρατείας. Διακρίθηκε και ως δημοσιογράφος και το 1858 εξέδωσε τις εφημερίδες Φωνή του Ιονίου και Παλιγγενεσία. Επίσης εξέδωσε τα Απομνημονεύματά του για την Επτανησιακή Ιστορία (1871-75) και άλλα έργα. Διετέλεσε μέλος του Συμβουλίου της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος.