ΣΤ:. Πανελλήνιον
(Αθήνα 1844 – 1920)    

Έλληνας Πολιτικός, βαυαρικής καταγωγής. Ο πατέρας του ήταν φιλέλληνας. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου εκπόνηση την διδακτορική του διατριβή, (1866). Συνέχισε τις σπουδές του στη Λειψία , Μόναχο, Ζυρίχη και Βρυξέλλες. Επέστρεψε και δικηγόρησε στην Αθήνα και τη Σύρο. Υπήρξε ενεργό μέλος της Εθνικής Εταιρίας (Ε.Ε) Το 1866 χάνει τον αδελφό του Φερδινάνδο που σκοτώθηκε στον αγώνα ανεξαρτησίας της Κρήτης. Δύο χρόνια αργότερα διορίζεται Πρωτοδίκης στο Δικαστικό σώμα. Υπηρετεί στην Τρίπολη και στον Πύργο. Επί κυβερνήσεως Δημ. Ράλλη διορίζεται Νομάρχης Φθιώτιδας και Φωκίδας. Στον πόλεμο του 1897, κατορθώνει με επιδέξιες πολιτικές κινήσεις και διαπραγματεύσεις να σταματήσει τον Τούρκο διοικητή Ετέμ Πασά να μην εισέλθει στη Λαμία και να περιμένει την ανακωχή. Στη συνέχεια ασχολείται με την πολιτική. Υπήρξε έξοχος ρήτορας και νομικός. Συγκροτεί ριζοσπαστική πολιτική ομάδα ενάντια στον άκρατο φιλελευθερισμό (1909). Διετέλεσε πρώτος Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών . Εκλέχτηκε ανεξάρτητος Βουλευτής Αθηνών στην Αναθεωρητική Βουλή του 1910. Συμμετέχει στην αναθεώρηση του Συντάγματος. Το 1916 διώκεται ως αντιβενιζελικός, συμμετέχοντας στον εθνικό διχασμό. Εξορίζεται μαζί με τον Δημ. Γούναρη, Ίωνα Δραγούμη, Βικτ. Δούσμανη, Ι. Μεταξά κ.α στην Κορσική (Αιάκειο). Το 1919 επιστρέφει και δικάζεται από έκτακτο στρατοδικείο για τα έκτροπα των ΄΄Νοεμβριανών΄΄. Στη φυλακή θα αρρωστήσει βαριά και θα πεθάνει άδοξα στο Δημοτικό Νοσοκομείο η ΄΄Ελπίς΄΄.