Γεννήθηκε το 1879 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Νοµική Σχολή Αθηνών και άρχισε να δικηγορεί στη Θεσσαλονίκη επί Τουρκοκρατίας. Υπήρξε εκεί µε µυστικότητα συνεργάτης και αρωγός των προµάχων της µακεδονικής ελευθερίας. Αγωνιζόταν µε σθένος ως υπερασπιστής των διωκόµενων από τους Τούρκους Ελλήνων Πατριωτών. Μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας στρατεύθηκε και ανέλαβε ιθύνουσα θέση στη Στρατιωτική Δικαιοσύνη.
Το 1926 εκλέχθηκε βουλευτής Θεσσαλονίκης. Διορίστηκε µέλος του Συµβουλίου Επικρατείας το 1929 και προήχθη στο αξίωµα του Αντιπροέδρου, θέση που κατείχε µέχρι τον θάνατό του. Διετέλεσε επίσης Πρόεδρος του Δηµόσιου Ψυχιατρείου και Αντιπρόεδρος της Αρχαιολογικής Εταιρείας. Τιµήθηκε µε τον Χρυσό Σταυρό του Φοίνικος και µε παράσηµα στρατιωτικής αξίας µετά δάφνης των Ελληνοτουρκικών και Βουλγαρικών πολέµων.
Στον Τεκτονισµό εισήλθε το 1903 στη Στ. «Αθηνά» υπ’ αρ. 9, όπου, µεταξύ άλλων, είχαν µυηθεί ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1897, ο Ευγένιος Ζαλοκώστας, Πρεσβευτής και Υπουργός και ο Νικ. Βότσης ο τορπιλητής του τουρκικού θωρηκτού «Φετίχ Μπουλέν» στο λιµάνι της Θεσσαλονίκης. Διετέλεσε Σεβ. της Στ. «Φίλιππος». Το 1929 εκλέχθηκε Πρόσθ. Μέγ. Διδ. και το 1932 Μέγ. Διδ. έως και τις 18 Μαΐου του 1947.
Κατά την έναρξη του πολέµου το 1940 έστειλε µνηµειώδη διαγγέλµατα προς τις ξένες Τεκτονικές Δυνάµεις ζητώντας την αρωγή τους για το Ελληνικό Έθνος που αγωνιζόταν υπέρ της Ελευθερίας εναντίον των δυνάµεων του Άξονα.
Οι δυνάµεις της Gestapo κατέλαβαν το Τεκτονικό Μέγαρο στις 27 Απριλίου 1941, όπου κατέστρεψαν τα πάντα και κατέσχεσαν όλα τα αρχεία µε τα ονόµατα των µελών του Ελληνικού Τεκτονισµού. Ο αδ. Φιλώτας Παπαγεωργίου συνελήφθη και οδηγήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ, όπου αποµονώθηκε και του απαγορεύθηκε αυστηρά η επικοινωνία µε οποιονδήποτε. Απελευθερώθηκε µετά από ενέργειες του αδ. Χατζηπάνου.
Μετά την επάνοδο στον θρόνο ο Βασιλεύς Γεώργιος Β΄, επίσης Τέκτονας, του απέστειλε επιστολή που του εξέφραζε τη λύπη του για όσα υπέστη από τη βαρβαρότητα των Γερµανών.
Μετέστη στην Αιώνια Ανατολή στις 18 Μαΐου 1947.