Απόγονος μεγάλης και αρχοντικής Κερκυραϊκής οικογένειας γιος του νομικού και λόγιου Γεωργίου Μαρκορά αξιωματούχου της επτανησιακής πολιτείας και της ένωσής της με την Ελλάδα το 1864. Ο Γερ. Μαρκοράς σπούδασε στην Ιόνιο Ακαδημία, με δάσκαλο του τον Ανδρέα Κάλβου. Το 1849 πηγαίνει στην Ιταλία για να παρακολουθήσει νομικές σπουδές και ιταλική φιλολογία. Τρία χρόνια αργότερα επιστρέφει στην Κέρκυρα και παίρνει το δίπλωμα των Νομικών. Δεν ασχολείται όμως με την νομική επιστήμη αλλά γοητευμένος από την Ποίηση, συμμετέχει στους φιλολογικούς κύκλους του νησιού που συγκέντρωνε τα εκλεκτότερα πνεύματα της εποχής με κεντρικό τον Διον. Σολωμό. Το 1854 παντρεύεται την Αικατερίνη Δούσμανη αλλά την χάνει πρόωρα και αυτό τον επηρεάζει ψυχολογικά και αποξενώνεται κοινωνικά.

Αφοσιώνεται στην τέχνη του κατά το παράδειγμα του Σολωμού. Δημοτικιστής και αγνός πατριώτης αγωνίζεται για την ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα. Το 1857 δημοσιεύει την Ωδή, που αφιερώνει ως νεκρολογία στο θάνατο του Σολωμού. Συνεχίζει το συγγραφικό του έργο με έμμετρα ποιήματα, Σατιρίζει μέσα από την ποίησή του την πολιτική. Εμπνέεται από την Κρητική Επανάσταση του 1866 και το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου, και εκδίδει τον Όρκο το 1875, ένα τεράστιο επικό έργο, 1624 ιαμβικών δεκαπεντασύλλαβων στίχων. Ο Μαρκοράς καθιερώθηκε ως ξεχωριστός ποιητής συνεχιστής της Επτανησιακής σχολής Σολωμού και Κάλβου. Στα τελευταία του ποιήματα της περιόδου 1890-1900 διαφαίνεται μία στροφή τεχνοτροπίας και ύφους, η οποία όμως δεν ολοκληρώνεται λόγω ηλικίας.