Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 27 Ιουλίου 1900. Από το 1915 ως το 1919 φοίτησε στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. ‘Κατά την τριετία 1924-1927, με υποτροφία του πλούσιου Αλεξανδρινού Χ. Νομικού, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία και τη Γαλλία και το 1927 ονομάστηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Τυβίγγης (Tübingen).

Υπηρέτησε την Εκπαίδευση από το 1920 και ως εκπαιδευτικός πέρασε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας: για λίγους μήνες ως δευτεροβάθμιος καθηγητής Ελληνικού Σχολείου στον Άγιο Νικόλαο Μελιτίνης Μάνης, από το 1921-1923 στο Αβερώφειο Γυμνάσιο Αλεξάνδρειας. Μετά το πέρας των μεταπτυχιακών και διδακτορικών σπουδών του το 1927 επανήλθε Αβερώφειο Γυμνάσιο. Κατά την παραμονή του στην Αίγυπτο μυήθηκε στην Στοά “Μέγας Αλέξανδρος” που λειτουργούσε τότε στην Αλεξάνδρεια υπό την αιγίδα της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος.

Τον Οκτώβριο του 1931 επέστρεψε στην Ελλάδα και απεστάλη από το Υπουργείο Παιδείας να διευθύνει το Διδασκαλείο Μυτιλήνης. Το 1934-1936 διατέλεσε Διευθυντής στην Παιδαγωγική Ακαδημία Αλεξανδρούπολης και από το 1937 -1938 υποδιευθυντής και διευθυντής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ιωαννίνων. Το 1938-1939 ήταν καθηγητής στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία, το 1939-1943 Διευθυντής στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τρίπολης, το 1943-1944 συνδιευθυντής και διευθυντής στη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία Πειραιά.

Μετά την απελευθέρωση διορίσθηκε Γενικός Διευθυντής (1944-1946) και αργότερα (1950 και 1963) Γενικός Γραμματέας στο Υπουργείο Παιδείας από τον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου. Από το 1946 έως το 1967 ήταν τακτικός φιλολογικός συνεργάτης της εφημερίδας “Το Βήμα”.

Στην μεταπολίτευση εξελέγη βουλευτής Επικρατείας με την Ένωση Κέντρου – Νέες Δυνάμεις (1974-1977). Στις Εκλογές του 1977 ήταν επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου (Ε.ΔΗ.Κ.). Το 1977 εκλέχτηκε Επίτιμος Πρόεδρος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Το 1980, δύο χρόνια πριν τον θάνατό του, εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Απεβίωσε την 2 Μαΐου 1982.