Ο Τζουζέπε Γκαριμπάλντι (Giuseppe Garibaldi, 1807-1882) ήταν ένας από τους επιφανέστερους ηγέτες του κινήματος για την ενοποίηση της Ιταλίας και θεωρείται «Ήρωας των Δύο Κόσμων» για τη συμμετοχή του σε επαναστατικά κινήματα στην Ευρώπη και τη Νότια Αμερική. Γεννημένος στη Νίκαια (τότε γαλλικό έδαφος), μεγάλωσε σε ναυτική οικογένεια και εργάστηκε ως ναυτικός. Το 1833 ήρθε σε επαφή με τον Ματσίνι και τις ιδέες της νεοσύστατης Νέας Ιταλίας (Giovine Italia).

Ο Γκαριμπάλντι διακρίθηκε για την ηγεσία του στις στρατιωτικές επιχειρήσεις που συνέβαλαν στην ενοποίηση της Ιταλίας, με αποκορύφωμα την Εκστρατεία των Χιλίων (1860), όπου κατέλαβε τη Σικελία και τη Νάπολη. Παράλληλα, ανέπτυξε προοδευτικές ιδέες, όπως την κατάργηση της μοναρχίας και την καθιέρωση της δημοκρατίας.

Ήταν ενεργό μέλος της Αδελφότητας του Ελευθεροτεκτονισμού, υποστηρίζοντας ιδανικά όπως η ελευθερία, η ισότητα και η αδελφότητα. Το 1864 εκλέχθηκε Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας, επιβεβαιώνοντας τον ρόλο του ως πολιτικού και ιδεολογικού ηγέτη.

Ο Γκαριμπάλντι αποτέλεσε μια σημαντική μορφή μέσα στην Τεκτονική Αδελφότητα. Μυήθηκε το 1844 στη Στοά “Les Amis de la Patrie” (Οι Φίλοι της Πατρίδας) στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, έλαβε σημαντικά αξιώματα και θέσεις μέσα στην Αδελφότητα, αντικατοπτρίζοντας τη δέσμευσή του στα ιδανικά της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότητας.

Το 1862, ο Γκαριμπάλντι έλαβε τον τιμητικό 33ο βαθμό του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, μια από τις υψηλότερες διακρίσεις στον Ελευθεροτεκτονισμό.

Το 1864, ο Γκαριμπάλντι εκλέχθηκε Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας, της κύριας δικαιοδοσίας του Ελευθεροτεκτονισμού της χώρας. Η θητεία του σηματοδότησε την ηγετική του θέση όχι μόνο στην εθνική πολιτική, αλλά και στην προώθηση των τεκτονικών αρχών.

Μέσω των τεκτονικών του δραστηριοτήτων, ο Γκαριμπάλντι προώθησε ιδανικά που εναρμονίζονταν με τις επαναστατικές του προσπάθειες, όπως η ενοποίηση της Ιταλίας, η κοινωνική δικαιοσύνη και η κατάργηση της μοναρχίας υπέρ ενός δημοκρατικού συστήματος. Η κληρονομιά του παραμένει σημαντική τόσο στην ιταλική ιστορία όσο και στον Ελευθεροτεκτονισμό.

Απεβίωσε το 1882 στο Κάπρερα, αφήνοντας ως κληρονομιά την Ιταλική Ενοποίηση.