Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1880. Το 1900 αποφοίτησε αριστούχος από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών και µετεκπαιδεύτηκε στη Γαλλία και τη Γερµανία. Το 1902 διορίσθηκε ως βοηθός και στη συνέχεια ως επιµελητής στο Νοσοκομείο Ευαγγελισµός. Κατά τα έτη 1915-1925 διετέλεσε διευθυντής του Παθολογικού Τµήµατος της Κλινικής Χριστοµάνου. Στη συνέχεια, κατά την περίοδο 1925-1940 υπήρξε συνιδιοκτήτης της Κλινικής «Περάκη-Ζαούση» και από το 1940 µέχρι το 1960 Διευθυντής της Παθολογικής Κλινικής του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου και Πρόεδρος του Διοικητικού Συµβουλίου του Νοσοκομείου.

Είδε το τεκτονικό φως το 1905 στη Στοά «Ρήγας Φεραίος». Από το 1908 µετείχε στη Στοά «Υψηλάντης», όπου και αναφέρεται ως Β΄ Επ. αυτής. Το 1917 µαζί µε αρκετούς αδ. της εν ύπνω τότε Στοάς «Υψηλάντης» υιοθετήθηκε από τη Στ. «Σκενδέρµπεης». Από το 1947 έως το 1959 διετέλεσε Μεγάλος Διδάσκαλος και υπήρξε Μέλος του Υπάτου Συµβουλίου.

Κατά την κατοχή υπέστη διώξεις από τις ναζιστικές αρχές και προσπάθησε να διατηρήσει έστω σε υποτυπώδη µορφή τον δεσμό µεταξύ των τεκτόνων. Μετά την απελευθέρωση αγωνίσθηκε για την ανασυγκρότηση του Τεκτονισμού στην Ελλάδα µε τη βοήθεια του τέκτονα Προέδρου των ΗΠΑ αδ. Χάρρυ Τρούµαν. Κατά τη διάρκεια του αδελφοκτόνου πολέµου προσπάθησε να αντιµετωπίσει τα προβλήµατα του χώρου µας δίνοντας βάρος στη δηµιουργία νέων Στοών, το φιλανθρωπικό έργο και τη δηµιουργία σχέσεων µε τους ξένους τέκτονες.

Μετέστη στην Αιώνια Ανατολή το 1963.