Έλληνας Πολιτικός, βαυαρικής καταγωγής. Ο πατέρας του ήταν φιλέλληνας. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου και εκπόνησe την διδακτορική του διατριβή, (1866). Συνέχισε τις σπουδές του στη Λειψία , Μόναχο, Ζυρίχη και Βρυξέλλες. Επέστρεψε και δικηγόρησε στην Αθήνα και τη Σύρο.

Υπήρξε ενεργό μέλος της Εθνικής Εταιρίας (Ε.Ε) Το 1866 έχασε τον αδελφό του Φερδινάνδο ο οποίος σκοτώθηκε στον αγώνα ανεξαρτησίας της Κρήτης. Δύο χρόνια αργότερα διορίσθηκε Πρωτοδίκης στο Δικαστικό σώμα. . Επί κυβερνήσεως Δημητρίου Ράλλη διορίσθηκε Νομάρχης Φθιώτιδας και Φωκίδας. Στον πόλεμο του 1897, κατόρθωσε με επιδέξιες πολιτικές κινήσεις και διαπραγματεύσεις να σταματήσει τον Τούρκο διοικητή Ετέμ Πασά από το να  εισέλθει στη Λαμία και να περιμένει την ανακωχή.

Στη συνέχεια ασχολήθηκε με την πολιτική. Συγκρότησε ριζοσπαστική πολιτική ομάδα ενάντια στον άκρατο φιλελευθερισμό (1909). Διετέλεσε πρώτος Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών . Εκλέχτηκε ανεξάρτητος Βουλευτής Αθηνών στην Αναθεωρητική Βουλή του 1910.  Το 1916 διώχθηκε ως αντιβενιζελικός. Εξορίσθηκε μαζί με τους Δημήτριο Γούναρη, Ίωνα Δραγούμη, Βικτ. Δούσμανη, Ι. Μεταξά κ.α στην Κορσική (Αιάκειο). Το 1919 επέστρεψε και δικάσθηκε από έκτακτο στρατοδικείο για τα έκτροπα των “Νοεμβριανών”. Στη φυλακή θα αρρωστήσει βαριά και θα πεθάνει άδοξα στο Δημοτικό Νοσοκομείο η “Ελπίς”.